Reconstructie van een persoonlijke kruistocht (Deel 6/6)
Het 6de en sluitstuk van deze reeks liet even op zich wachten. Mijn excuses daarvoor. Niet dat ik heb stilgezeten, maar dat denken jullie wellicht ook niet. Ik heb er na het laatste stuk, iets meer dan een jaar geleden op 29/5/23 (over het strijdershart) bewust tijd over gelaten omwille van diverse redenen. De uitspraak in hoger beroep moest nog volgen, mijn eerste boekproject (zie hier) eindelijk afwerken, diverse podcasts, lezingen, even weg met het gezin voor een maand, het Verbindend Vuur Event, enz. Heb ook de tijd en ruimte genomen om goed te evalueren wat ik nu zelf werkelijk verder wil gaan doen.
Op 26/10/23 werd finaal in hoger beroep beslist om mij toch te schorsen als psycholoog, met ingang van februari ’24 tot einde januari ’26. 24 maanden berufsverbot. En dit op grond van mijn “uitgesproken en niet-deontologisch correcte stellingnames in de publieke ruimte” van de afgelopen jaren. Dat was pijnlijk, hard maar wel helemaal duidelijk. Zeker ook toen mijn verzekering ‘plots’ besliste verdere gerechtskosten niet langer te dekken. Ondertussen bleven niet-cliënten zich wenden tot de commissie omdat ik “bleef desinformeren”. De commissie maakte van de ‘meldingen’ zelfs eigenhandig ‘klachten’. Dan weet je het wel..
Dit gaat nooit ophouden, in deze matrix en revolutionaire tijden, voor wie beslist te blijven spreken en opkomen voor menselijk recht. Ook dit psy-controle-orgaan representeert de ‘zwijg-volg-slik-matrix’, die door en door corrupt en rot is en waar we uit moeten of helemaal in zullen verdwijnen. Het motiveerde me tot het blijven verder spreken en schrijven over het totalitaire geweld, waar we onophoudelijk het slachtoffer van zijn, alsook een focusverschuiving – in de lijn van mijn boek – naar het belang van een individuele revolutie als basis van een maatschappelijke (en geen politieke).
Afscheidsbrief
Het bracht me er op mijn beurt toe een definitieve beslissing te nemen ‘niet langer te willen deel uit maken van het verwerpende systeem, waar de psychologencommissie deel van uit maakt. Ik schreef – met enige zin voor dramatiek – deze afscheidsbrief, geschreven en verstuurd op 30/1/2024, net voor het ingaan van mijn schorsing:
Een niet-evidente beslissing maar weloverwogen, en een heuse mijlpaal in mijn (professioneel) leven, na meer dan 25 jaar van werken en expertise opbouwen als klinisch en arbeidspsycholoog en leidinggevende. Ik heb er tot op heden geen moment van spijt van, mocht het anders zijn, zou ik dat ook eerlijk laten weten. Een systeem dat verondersteld wordt je te ondersteunen en verdedigen, je een beroepsverbod oplegt voor twee jaar, en dus je werkzaamheden afneemt, voor inkomensverlies zorgt en je patiënten mede straft, dat is een ziek systeem.
Every exit is an entry to somewhere else
Ik krijg natuurlijk de logische vraag “of ik nog steeds werk, mijn praktijk heb?” Jazeker! Het is niet omdat de psy-commissie mij op ‘verplichte bezinning’ heeft gezet dat mijn skills weg zijn, of ik mijn hart en passie voor helpen laat stoppen met kloppen. Ik zou ook kunnen rentenieren, maar van wat ga ik dan dag twee leven?
Je kan mij dus nog steeds ‘boeken’ via contactformulier als ervaren therapeut, coach of mentor, en straks als gastspreker op kleine en grote evenementen of bij jou lokaal dichtbij. Er komen meet & greet events rond het boek, lezingen, beurzen en zelfs de opstart van lokale leesgroepen (8-12 deelnemers). Maar eerst de voorverkoop, heel dra (week 2 juli). Razend spannend, benieuwd! De tijd is rijp vrienden, overrijp. Er staan grote veranderingen te wachten en wij gaan ze van heel dichtbij meemaken en we zullen de verdiende zegeningen hartelijk verwelkomen, samen.
Tot heel gauw.
Aho!
Steve VH – 9/7/24
ps: Wil je iets betekenen, graag! Een comment, een mailtje, een meet & greet event, check mijn agenda. Wil je meer over mijn boek ontdekken, check. Wil je een gesigneerd exemplaar bemachtigen, klik klik. Feel free, be free. Volg me op Twitter voor meer real-time info, en schrijf je in op deze blog.
Beste Steve,
Gelukkig zijn er nog mensen zoals U in dit universum!
Met zelfrespect en respect.
Moesten alle artsen hun eed van hippocrates nageleefd hebben en zich in plaats daarvan niet
laten misleiden hebben door de overheid dan was jij nooit geschorst geweest.
Uw beslissing getuigt van moed en eerlijkheid.
Mijn grootste RESPECT voor U !!!
Ik kijk er naar uit om Uw boek te kunnen lezen…
Groeten,
Geert Verween,
Dank je wel Geert, rake woorden! Grtjs Steve
Beste Steve
Jij hebt een leeuwenhart. Hoe krachtig dit uitbreken uit het systeem. Bestelde net je boek en schenk mezelf een leeuwinnen hart toe. 12 jaar geleden liet ik het onderwijs achter. Uitgeput en ook gedesillusioneerd over de gang van zaken daar. Sindsdien vind ik meer en krachtiger mijn stem en missie. Jouw boek, wat ik er van las resoneerde al, zal me sterken in het verder bewandelen van mijn levensruimte. Liefs van Gritta
Dank je Gritta ook voor jouw moed en pad. Ben ervan overtuigd dat mijn boek je nog verder zal brengen. Laat het me zeker weten als het past. Grtjs Steve
Beste heer Steve Van Herreweghe , ik schrijf : “ heer “ omdat jij voor mij een echte heer bent ! Bij het lezen van jouw brief naar de bevoegde dienst kreeg ik de tranen in mijn ogen – tranen van een groot Respect voor jou – wat een moedig mooi mens ben je ! Gelukkig hebben we jou in onze middens al is het nog van op afstand en ik hoop Van Harte dat ik jou ooit mag en kan ontmoeten. Genegen groeten, Aafje Van Hoecke.
Dank je wel lieve Aafje! We zullen elkaar zeker op het gepaste moment treffen! Warme groet Steve