Escalerende geweldenarij. Reconstructie van een persoonlijke kruistocht (DEEL 4/6)

Gisteren 15/5 ontving ik een nieuw aangetekend schrijven van de tuchtraad van de commissie van psychologen. Een nieuwe klacht, een nieuwe oproepingsbrief, een nieuwe aanval van een niet-cliënt (die ik recent blokkeerde op sociale media door aanhoudende laster en provocatie). Het hek is blijkbaar van de dam voor een minderheidsgroep die nog geen genoegen neemt met 24 maanden schorsing. En de commissie, die filtert niet, nul bescherming, ‘schuldig tot het tegendeel is bewezen’. Het voelt als een soort vernietigingsdrang die grenst aan waanzin. Eng is het wel, vervelend ook, maar het hoort er ergens bij, denk ik dan wat later. Uitzoomen en me niet laten vangen door een dergelijke op haat en onwetendheid gebaseerde destructiviteit. Licht kan nu eenmaal heftig pijn doen aan de ogen van hen die zich in het Donker hebben genesteld en zich ermee vereenzelvigd.

Primum Non Nocere. Voeg geen schade toe.

Medeleven heb ik zeker, medelijden iets minder, wakker worden uit het donker kan pijn doen. En dan heb ik het niet over het donker (en de realiteit) van ziekte-, sterfte(kans) en wanhoop dat dagelijks aan ons allen werd gepresenteerd. Dan heb ik het ook niet over het voorafgaande donker van een collectief in toenemende burn-out modus, depressie, (zingevings)armoede en massaal aan de pillen. Dan heb ik het wél over de onthutsende en vooral ontnuchterende vaststellingen van wat ik steeds meer begon te herkennen als ‘escalerende geweldenarij’, verpakt in verblindende en dwingende schijndeugdzaamheid:

1. De eenzijdige aanpak van de p(L)andemie (als een symptoom van technocratisering van de sowieso al reductionistische geneeskunde), waarbij lokaal en mondiaal alles moest aangegrepen worden om een voortdurend muterend (en onmogelijk weg te krijgen) griepvirus weg te werken.
   
2. De sciëntistische verheerlijking van het wetenschappelijk ‘dogma’ (lees: de illusie) van de ‘mens-als-een-weerloze-machine’, ontdaan van elke vorm van zelfbeschermend of -helend vermogen, natuurlijke en kosmische verankering.
   
3. De logische hypochondrisering bij de mensen door de voortdurende angst (waarvan het al sinds decennia geweten is dat onze hersencellen daarvan letterlijk krimpen, het blikveld vernauwt, tunnelvisie ontstaat, het hart laat dichtknijpen, en het lichaam uitput door een voortdurende staat van alertheid, verzet, overlevings- en controlegerichtheid). Een angst die bovendien nog eens heel besmettelijk werkt, check spiegelneuronen
   
4. Het actief negationisme van de antithese, de tegenstem, het tegengeluid, de afwezigheid van debat. Door staat- en farma gesponsorde fact-checking (instanties) werden in het leven geroepen, brutale censuur van andere visies of meningen werd groter, ontslagen volgden.
   
5. Een groeiende polarisering tussen de beleidscritici en de beleidvolgers, hetgeen het sociaal maar ook professioneel en familiaal ongenoegen voedde, het vuur van protest aanwakkerde en de samenleving genadeloos en niet pijnvrij deed splitsen. Bepaalde sectoren kregen de scapegoat zoals horeca, cultuur, contactberoepen, eerste lijnwerkers. Selectief viseren met schuldinductie als wapen.
   
6. De minimalisatie en normalisering van de (collaterale) schade veroorzaakt door de draconische maatregelen en lockdowns: toenemende tand- en mondproblemen, huidbeschadiging door te veel handen wassen, eenzaamheid door contactvermindering, desoriëntatie door stopzetting of verandering van het onderwijs en socio-economische leven (faillissementen, daling inkomsten, meer stress bij jongeren, gezinsagressie).

Grote Gruwel?

Mijn aanvankelijke bezorgdheid doorheen mijn WZC-periode tijdens de eerste golf had ondertussen plaats gemaakt voor verbazing, shock en walging. Acceptatie van een natuurlijke brand of andere ramp gaat me iets beter af dan deze manmade gecreëerde en gecamoufleerde tragedie. Dat het ‘donker en het geweld’ diep huist in elke mens en in alle lagen van de beschaving; dat manipulatie en corruptie toeneemt hoe hoger je klimt in de regionen der machtsstructuren, was me al lang duidelijk. Ook dat Big Pharma als ‘nieuwe kerk’ schaamteloos en giftig regeert over politiek, staat en volk, de (mentale) gezondheidszorg monopoliseert en onderwijs indoctrineert was me niet vreemd. Een gevaarlijke, trieste en ziekmakende teneur die ik in een ver verleden eens heb omschreven als de ‘stelselmatige psychiatrisering van de maatschappij’: 

‘Het creëren van een soort gevangenschap op grond van ziektelabeling, de stigmatisering van de mens in de patiënt, chemische afhankelijkheid en sociaal isolement induceren, energie en levensperspectief wegnemen, chroniciteit installeren, en onderdrukking van de natuurlijke agressie, creativiteit en vrijheid.’

Ik heb er mij meer dan 17 jaar binnen de muren van de psychiatrie tegen verzet. Vurig, risico- en gewetensvol, soms met medestanders, doch meestal alleen. Met minder resultaat dan ik voor ogen had, de uitzonderingen bevestigen de regel. Bijzonder lastig en vaak onbegonnen werk, temeer omdat het collectief liever gedijt in de slachtoffergeest en -rol. Het eindeloos spel van vraag en aanbod, met bewustzijn en hartenmoed als grote afwezigen. Mechanismen als aangeleerde hulpeloosheid (‘zelfsabotage’), secundaire ziektewinst (‘ziekte brengt voordelen en bedekt de onderliggende problematiek’) en de latente identiteitscrisis (‘de diagnose als troost bij zelfverloochening’) stoppen nu eenmaal serieuze stokken in het gezondheidswiel. Mechanismen die ook in dit crisisverhaal werkzaam waren én uitgebuit werden door geld- en machtsgeoriënteerde machines. 

Maar, ik had nooit gedacht dat dit zo’n desastreuze en radicale vormen zou aannemen, op wereldschaal dan nog. Het voelde plots aan alsof ‘de wereld in brand werd gestoken’, als een venijnige verborgen oorlog, als pure misdaad, als eindeloze misleiding. Het pushte me om nog dieper down the rabbit hole te gaan graven, de grote valkuil van medelijden indachtig.

Dat het steeds duidelijker om de ontvouwing en realisatie van een globalistische Agenda ging, de stichting van een Nieuwe Wereld Orde onder leiding van een kleine almachtige elite en met een transhumanistische ideologie als beleidsmissie, dat ging aanvankelijk ook mijn petje te boven. Goed beseffende door ervaring dat aanhoudende misleiding met verwerping van een ander, of groep anderen, een hoofdkenmerk is van psychopathie, van psychopathisch leiderschap. Het is het moedwillig gaslighten om gehoorzaamheid aan de misbruiker af te dwingen. De gruwel hiervan strookt natuurlijk niet met de goedheid van het gemiddeld individu. Daarom is de ontkenning hiervan ofwel de cognitieve dissonantie een menselijk copingmechanisme (maar dus tegelijk een vorm van zelfmisleiding). Psychopathie werkt dan als de onzichtbare gorilla: 

https://www.youtube.com/watch?v=vJG698U2Mvo

We registreren veel van wat er om ons heen gebeurt niet, maar hebben er bovendien geen idee van dát we zoveel missen. We zien veel minder dan we denken, tot we het wel zien, en dan is er geen weg meer terug! 

Ook ikzelf twijfelde bij momenten aan de these van de Grote Gruwel. Echter, het gewetensarme gemak waarmee de maatregelen en lockdowns bleven doorgedrukt, het voortdurend schrikbewind en alarmisme, de verenging van gezondheidspreventie, de verwerping van bijv. The Great Barrington Declaration, het censureren en cancelen van rust- en helderheidsscheppende dokters, wetenschappers en andere experten, het Event 201 (van oa Bill & Melinda Gates Foundation dat op 18/10/19 een wereldwijde pandemie simuleerde, een maand voor de uitbraak in Wuhan), de negatie van de (inter)menselijke ellende, het waren jammer genoeg ook voor mij duidelijke signalen van een antisociaal en dus psychopathisch en wereldlijk georkestreerd beleid. 

‘Time for action’, was de gedachte die mij niet meer losliet. Vrijwillig, messcherp in pen en tong, schrijven, spreken, me roeren in de publieke ruimte, ter ondersteuning, uit liefde voor de Waarheid en ter bescherming van de Mensenrechten. Zoals het vuur in mij altijd al had gebrand, voor de mens-in-nood en als vriend in bange én boze dagen. Trouw blijvend aan mijn hartintenties: mensen helpen herinneren wie wat en waarom ze zijn. Dat ze, dat we, als ‘bijzondere, unieke, gesaboteerde en miskende helden zijn, oerkrachtig als wijze goden in vermomming, zich beetje bij beetje bevrijdend uit het web van oude en tegelijk immens veel nieuwe leugens.

Steve VH – 16/5/23

ps: Wil je iets betekenen, graag! Een comment, een mailtje, een meet & greet event, check mijn agenda. Wil je meer over mijn boek ontdekken, check. Wil je een gesigneerd exemplaar bemachtigen, klik klik. Feel free, be free. Volg me op Twitter voor meer real-time info, en schrijf je in op deze blog.