“Het maakt niet uit hoe langzaam je vooruit gaat, zolang je maar niet stopt.”

Met deze wijze woorden raakt de wijze Confucius de kern aan van mijn bewogenheid in werk, relatie en leven: met je angsten en dromen op zak – als uitdagende bronnen van groei – het maximale eruit willen en blijven halen, ongeacht het zand in je schoenen, de obstakels en pijn, het gebrek aan (zelf)vertrouwen en / of supporters onderweg.

“Klinkt aannemelijk in theorie, maar de praktijk dat is toch een ander paar mouwen hé, Steve?!” hoor ik jullie terecht luidop denken.

De praktijk leert ons inderdaad hoe moeilijk het is om – in de gejaagdheid en onverbiddelijkheid van het leven – op koers te blijven, tegenslagen het hoofd te bieden, door het bos de bomen te blijven zien, ons lichaam en onze relaties in balans en onze doelen helder in het vizier te houden. En dit terwijl we allemaal naar hetzelfde streven: een zo gezond, gelukkig, vredig en liefdevol leven. Of niet soms?

Deze ‘vervelende krampen’ tussen wens en realiteit zijn ook mij niet onbekend. Op het hobbelige pad van zelfontknoping, persoonlijke en professionele ontwikkeling, werd ook ik vaak geconfronteerd met angsten en groeipijnen, met ongrijpbare demonen uit een vergeten verleden, met frustraties en overcompensaties, met tegenslagen en verliezen. Maar ook ik kreeg, zag en greep onderweg kansen, de zichtbare en de verborgen, soms moedig maar soms ook met een bang hart. Vertrouwen en succes, ze komen namelijk zelden spontaan je deur binnen gewandeld. Neen, het vergt veel inspanning, focus, volharding en onthouden dat niets van werkelijke waarde makkelijk te verwerven is.

Verder beschouw ik mezelf als een diepe en gepassioneerde humanist, die houdt van het leven, zijn geliefden, sport, reizen, muziek, het kleine, het grote en alles dat met liefde is gemaakt.

Alvast welkom lezer, luisteraar, mooi mens!

Warme groet,
Steve